Open brief aan Annette Heffels

Beste Annette Heffels,

Onlangs kreeg ik jouw column in Margriet onder ogen. Tijdens het lezen (ik bevond me in een wachtkamer) raakte ik zo geagiteerd dat ik bijna, en volstrekt tegen mijn principes in, het blaadje in m’n tas stopte. Je woorden hebben me nog dagenlang bezig gehouden. Ik heb daarom besloten je persoonlijk te schrijven in deze open brief. Wellicht dat de gedachte dat je dit onder ogen zult krijgen mij minder onrustig maakt.

De passage waar ik zo heftig over struikelde stond in je column ‘Mannen gaan goed om met kritiek; ze geven meteen een ander de schuld’. Leuk verhaal. Goed verhaal. En dan dit stukje:

“Laatst moest ik een presentatie houden op een congres. Dat wil zeggen: het moest natuurlijk niet, maar ik had me zelf opgegeven. Waarom ik dat had gedaan? Goede vraag. Het zal, zoals altijd, wel weer gegaan zijn om erkenning en de hoop dat mijn vader trots op me geweest zou zijn en ik dus ook op mezelf.” Annette Heffels

Goeie help Annette, ik vind dit moeilijk te verteren. Waarom verontschuldig je je omdat je spreekt op een congres? Waarom duid je behoefte om het podium te zoeken als misplaatste behoefte aan erkenning? Vreemd toch?

Maar laat ik niet te hard oordelen, immers, de gemiddelde vrouw raakt zo gespannen als een snaar als het over het onderwerp ‘ambitie’ gaat. Psychiater Anna Fels schrijft hierover in haar veelgeprezen boek ‘vrouwen & ambitie’: “Voor vrouwen is ambitie per definitie verweven met zelfzuchtigheid, egoïsme, jezelf op de borst trommelen of anderen manipuleren voor je eigen doelen. Ze bagatelliseren hun eigen prestaties.”
Is dat omdat vrouwen aangeboren bescheidener zijn dan mannen? Neuh, waarschijnlijk niet. Talloze onderzoeken laten zien dat vrouwen (door mannen én vrouwen) niet gewaardeerd worden voor openlijke ambitie. Geprofileerde vrouwen worden minder leuk en aardig gevonden door hun omgeving. Om deze negatieve reacties te voorkomen bedenken vrouwen verontschuldigingen voor zelfbewust gedrag. Ook al hebben ze hun sporen al lang en breed verdiend.

Toen wij in 2010 het boek ‘Meestersprekers’, over de kunst van het spreken’ schreven, belden we allerlei geprofileerde mannen en vrouwen voor een interview. De mannen reageerden bijna allemaal positief, de vrouwen haakten bijna allemaal af. Spreken in het openbaar is een van de meest krachtige manieren om jezelf te laten zien en te gaan staan voor je inhoud en je doelen. Kennelijk voelen vrouwen zich hier een beetje beschaamd onder. Ze willen niet bekend staan als iemand ‘die ook zo nodig moet’. Omdat wij als presentatietrainers keer op keer tegen dit fenomeen aanliepen, hebben we ons tweede boek Speak up dear! daarom helemaal aan dit onderwerp gewijd.

Beste Annette Heffels, in het licht van dit alles ben ik zo vrij geweest je column een heel klein beetje te herschrijven. Wat dacht je van deze:
“Waarom ik mezelf had opgegeven? Goede vraag, ik denk dat het iets te maken heeft met het feit dat ik 17 boeken over m’n vakgebied geschreven heb, aan 11 televisieprogramma’s heb meegewerkt en 43 jaar ervaring heb als psycholoog.” (en vooruit, dan zou je in het kader van de bescheidenheid best onvermeld kunnen laten dat je in 2012 benoemd ben tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau)

Mag ik verder met je afspreken dat je de volgende keer dat je de behoefte voelt te verklaren waarom je op een congres spreekt, je gewoon zegt: Omdat ik heel erg goed ben, daarom!
Dankjewel Annette, ook namens alle andere sprekende vrouwen

Meer over vrouwen en profilering vind je in onze training Speak up dear!